از دل تا قلم

 نظر شیخ رجبعلی خیاط درباره ی تاثیر اخلاص درساختن شخصیت معنوی انسان؛

 اگر چشم برای خدا کارکند، میشود"عین الله"..

 اگر گوش برای خدا کار کند،میشود"اذن الله".

 و اگر دست برای خدا کار کند،میشود"یدالله"..

  تا میرسد به قلب انسان که فرموده اند: قلب المومن عرش الرحمن..

 یعنی: قلب انسان مؤمن ،عرش خداوند رحمان است…

کمی بهش فکر کنیم ..

همیشه وقت خداحافظی دلم تنگ است

و پای بندگی ما هنوز هم لنگ است

گاهی دیدن پایان راه، در اولین قدم‌ها، مسیر را تغییر می‌دهد.

دوستی می‌گفت باید دعای وداع ماه رمضان امام سجاد (ع) را، در اولین روزهای ماه رمضان خواند!

دانستن اینکه وقت خداحافظی چه باید گفت، می‌تواند چشمانمان را باز کند که چه روزهای خاصی پیش روی ماست!

وقتی از زبان سیدالساجدین (ع) بگوییم:

سلام بر تو ای بهترین ماه‌ها که در کنار تو قلب‌ها نرم شد، گناهان کم شد، راه احسان کردن هموار شد و بسیاری از آتش آزاد شدند.

سلام بر تو که با برکت بر ما وارد شدی و آلودگی‌های گناهانمان را شستی.

چه بدی‌هایی که به وسیله تو از ما دور شد و چه خوبی‌هایی که با تو چون جاری باران‌ به سوی ما روان شد…

امروز برای کسانی که این قصه را از آخر شروع کرده‌اند، روز پایانی نیست.

امروز روزیست که می‌توان : زندگی را، از نو شروع کرد!

 مثَلُ الْمُومِنِ الْمُخْلِصِ كَمَثَلِ الْمَاءِ

… مومن مخلص هم مثل آب میماند،

اگر او را به هم بریزی و عصبانی کنی،

در عصبانیت هم آرامشش را از دست نمیدهد، و پرخاشگری نمیکند،

 …اما غیر مؤمن، یعنی کسی که به خدا باور نداشته باشد، این طور نیست، وقتی در آرامش باشد، و کاری به کارش نداشته باشند، آرام، متین

منصف است،

… اما همین که عصبانی بشود، و به هم بریزد، پرخاشگری میکند، و دست به کارهایی میزند که اطرافیانش انتظار ندارند،

… مثل بطری های آبغوره که وقتی در قفسه اند، صاف شفاف اند،

… اما همین که تکان میخورند، ذره های ته نشین شده آن بالا می آید و تیره تار میشوند.

 …پیامبر خدا صلی الله علیه وآله و سلم می فرمود:

 بهترین مردمان کسانی اند، که دیر به خشم می آیند و آسان خشنود میشوند.

آدمی که تعلقاتی ندارد،
آدمی که چشم زیبابین در او باز شده است،
آدمی که فراتر از سود و زیان عمل می کند،
آدمی که دیگران را به عنوان یک ابزاری برای رسیدن به مقصد خودش نمی خواهد،
حتی خدا را به منزلۀ ابزاری برای برآورده شدن حاجات خودش نمی خواهد،
آدمی که خوش خوست، آدمی که به زید و عَمر مثل باران بر پاک و پلید می بارد و می ریزد،

آدمی که از فرط عاشقی در خودش با صلح است.

با خویشتنم خوش است،                                           زین پس من و من. (شمس تبریزی)

در جنگ نیست،
کشمکش نمی کند با خودش،
چنین آدمی اخلاقی که هیچ، فوق اخلاق نیست؟

یک چنین موجودی که خودش گلستان است، جهان را گلستان نمی کند؟

حقیقتا همینطور است و مفهوم عاشقی همین است و پیامد عاشقی همین است.

عاشق شو ارنه روزی کار جهان سر آید                      نا خوانده نقش مقصود از کارگاه هستی (حافظ)

این مسأله بارها مولانا در مثنوی و در سایر کتابهای اخلاقی ومنابع عالی انسانی گوشزد شده است که هیچ فردی از انسان نمیتواند مادامی که در زنجیر خود پرستی اسیر شده است گامی در راه تکامل بردارد.

گویی” خودپرستی” از “بت پرستی” بدتر است.

چون در خودپرستی بکلی خدا از نظر میرود.

هنگامیکه درون انسانی تصفیه شد و مانند آیینه از کدورتهای حرص و از بخل وکینه توزی و نادانی و تهمت زنی و مردم فریبی و خود پرستی پاک شد و ذکر خداوند جلیل و تأمل در مقامات عالم ماورای طبیعی استعداد انسانی را تقویت کرد، آنگاه میتواند به معلومات تازه و درخشان برسد.

مثنوی مولانا