از دل تا قلم

شب آخر دلم گردیده بی تاب

خداحافظ محرم ماه ارباب …..

خداحافظ تاسوعای عباس …

خداحافظ عاشورای ارباب ….

خداحافظ مشک پاره پاره … 

خداحافظ خیمه های آتش گرفته ….

خداحافظ سرهای بر نی … 

خداحافظ نخلهای شکسته …

خداحافظ جرعه جرعه تشنگی  …

خداحافظ گهواره ی خالی …

خداحافظ سنگهای نامرد  …

خداحافظ نیزه ها و شمشیرهای شکسته ….

خداحافظ صورت های نیلی ….

خداحافظ اشک های زینب ….

دل تب دار و بی تاب زینب …

خداحافظ چادر خاکی زینب ….

خداحافظ پیراهن سیاه ارباب …

خداحافظ محرم ….

خداحافظ ….

محرم امسال هم گذشت و ما همچنان در حسرت دیدار منتقم خون حسینم ،

تشنه مانده ایم….

به راستی قلب صاحب عزا از مصیبت جدش ، شکسته و صد چاک است ….

تنها مرهم دل مهدی فاطمه، دعای شیعیان برای تعجیل در فرج است ….

تا بیاید و انتقام خون به ناحق ریخته ی جدش را بگیرد….

بیاییم برای تسلای دل مهدی فاطمه ….

برای فرجش دعا کنیم ….

تا با آمدنش مرهمی باشد بر دل سوخته ی زینب ….

مرهمی برای اشک های رباب ….

بیاییم دعا کنیم …… .

خدا ما را دوست دارد!

نسبت به ما بی‌ تفاوت نیست!

..‌. پس هیچ ‌گاه ما را در امتحانی قرار نمی‌دهد که نتوانیم از عهدۀ آن برآییم و ما را در معرض معصیتی قرار نمی‌ دهد که نتوانیم توبه کنیم؛

..‌. ناامیدی از چنین خدایی واقعا گناه کبیره است!

… همین امید و اطمینان به محبّت خدا و یادآوری آن رشد دهنده است.

تا زمانی كه خانه واقعی خود را پيدا نكرده ايم،

بايد به جست و جو ادامه دهيم و شگفت انگيز اينكه خانه واقعی دور نيست.

ما خانه های زيادی می سازيم،

‌اما هرگز به خانه واقعی خود نگاه نمی كنيم.

خانه های كه ما می سازيم واقعی نيستند،

بلكه قصرهای شنی يا خانه های مقوای اند، آنها فقط اسباب بازی هستند.

آنها خانه های واقعی نيستند؛‌

چون مرگ،‌ همه آنها را نابود می كند. خانه واقعی جاودانه است.

فقط خدا جاودانه است و هر چيز ديگر موقت و گذراست.

بدن گذراست. ذهن موقت است. پول،‌ قدرت و شهرت همگی گذرا هستند.

در اين خانه ها نمانيد. از آنها استفاده كنيد،‌

اما به ياد داشته باشيد كه همه آنها كاروان سرا هستند و فقط برای اقامت يك شبه مناسبند.

صبح روز بعد بايد آنها را ترك كنيد.

ما پيوسته خانه واقعی خود را گم می كنيم؛

‌خانه بسيار نزديك است. خانه حتی نزديك نيست؛‌ بلكه در درون ماست.

در درون بدنبال آن بگرديد.

همه كسانيكه به درون رفته اند، خدا را يافته اند.

خدای جانــــــم ……

می دانے ……

گاهی می شود که با خودم هم غریبه می شوم

تابلویی می زنم سر در قلبم که شکستنے ست لطفا دست نزنید!

گاهی دوست دارم در پیله تنهاییم بمانم و کسے سراغم را نگیرد،

اما در این دلگیری ها باز هم تو را می خواهم بیشتر از همیشه…

دوست دارم بیایی دستانم را بگیری و بیشتر از همیشه هوایم را داشته باشی …

اگر بد قلقی می کنم و بهانه می گیرم یعنی تو را می خواهم

خدای عزیزم بودنت را از من مگیر

من دوست داشتن هایت را میفمهم …

این ماه را نگه دار

بگذار در تو بتابد

خداحافظی نکن از این ماه ، از ماه خدا که یازده ماه دیگر سال نیز همچنان ماه خداوند است.

آخر کدام روز و کدام شب و کدام هفته و کدام ماه است که از آن خدا نباشد؟

خدا را نبوس و کنارش نگذار. خدا را لای تقویم نگذار، خدا را لای کتاب نگذار، خدا را سر طاقچه نگذار.

این سفره را جمع نکن، این سفره جمع ناشدنی ست.

این مهمانی را بر هم نزن، این مهمانی تمام نا شدنی ست.

با این برکت ها بدرود نکن، این تبرک ها نا منتهی ست.

اصلا کدام سفره است که صاحبش خدا نباشد؟

کدام جشن و سرور و شور و شادمانی ست که بر پاکننده اش او نباشد؟

کدام خیر و برکت و خجستگی ست که از دست او نباشد؟

این ماه را در خود نگه دار، بگذار در تو بتابد.

این فصل را در خود نگه دار، بگذار در تو بروید.

این عید را در خود نگه دار ، بگذار در تو بخندد…