از دل تا قلم

در يك شب تار و تاريك و ظلمانی كه پيرامون‌ات چاه و چاله هم زياد باشد، البته احتياط می كنی، می ايستی و حركت نمیكنی .

.. قرآن ميفرمايد:

اگر يك مطلبی  برايت روشن نبود و تاريك و مبهم بود آنجا هم حركت نكن! آنجا هم بايست! آنجا هم زود داوری و قضاوت نكن!

ولاَ تَقْفُ مَا لَيْسَ لَكَ

بِهِ عِلْمٌ ؛ چیزی که به آن آگاهی نداری دنبال نکن. (سوره اسراء آیه 36)

..به قول امام صادق علیه السلام که فرمودند:

…تا علم نداریم حرفی نزنیم.

.. تا علم نداریم؛ حرفی را هم رد نکنیم.

همیشه وقت خداحافظی دلم تنگ است

و پای بندگی ما هنوز هم لنگ است

گاهی دیدن پایان راه، در اولین قدم‌ها، مسیر را تغییر می‌دهد.

دوستی می‌گفت باید دعای وداع ماه رمضان امام سجاد (ع) را، در اولین روزهای ماه رمضان خواند!

دانستن اینکه وقت خداحافظی چه باید گفت، می‌تواند چشمانمان را باز کند که چه روزهای خاصی پیش روی ماست!

وقتی از زبان سیدالساجدین (ع) بگوییم:

سلام بر تو ای بهترین ماه‌ها که در کنار تو قلب‌ها نرم شد، گناهان کم شد، راه احسان کردن هموار شد و بسیاری از آتش آزاد شدند.

سلام بر تو که با برکت بر ما وارد شدی و آلودگی‌های گناهانمان را شستی.

چه بدی‌هایی که به وسیله تو از ما دور شد و چه خوبی‌هایی که با تو چون جاری باران‌ به سوی ما روان شد…

امروز برای کسانی که این قصه را از آخر شروع کرده‌اند، روز پایانی نیست.

امروز روزیست که می‌توان : زندگی را، از نو شروع کرد!

فقط یک سحر دیگر تا سوت پایان باقی مانده است …

دلم می لرزد خدا….

از شیطانی که پشت دروازه های رمضان، کمین کرده است…

از دنیای شلوغی، که منتظر است، چنان مشغولم کند، که تو را در هیاهوی روزهايش، گم کنم..

از نفس خبیثی، که آرامش امروزش را، حاصل عبادت هایش می داند…نه حاصل عنایت هايت!!!

خدا ….. دلم، تو را برای همیشه می خواهد…

آغوش گرم و بی همتای تو را … که آرامشش را حتی در آغوش مادرم نیز، تجربه نکرده ام…

من …. از دنیای بدون تو … می ترسم …

از شبهای سیاهی که نور یاد تو، دلم را روشن نمی کند…

از روزهای سپيدی …. که بدون هم نفسی با تو و… تاریک ترین لحظه های عمر من هستند …

قلبم … بهانه های لحظه وداع را آغاز کرده است..

و دستانم … لرزش ثانیه های وداع را، پیش کشیده اند …

چه کنم…؟

بی سحرهای روشن …؟

بی زمزمه های ابوحمزه …؟

بی اشکهای افتتاح …. ؟

من بی تو…از پر کاهی سبک ترم…که به اشاره ای، اسیر دست شیطان
می شود…

بمان ….همین جا …. در لابلای تارو پود سجاده ای که به نگاهت خو گرفته است…

بمان…..

من …. بی تو…. فقیرترين انسان عالم ،،،،  خدا

 مثَلُ الْمُومِنِ الْمُخْلِصِ كَمَثَلِ الْمَاءِ

… مومن مخلص هم مثل آب میماند،

اگر او را به هم بریزی و عصبانی کنی،

در عصبانیت هم آرامشش را از دست نمیدهد، و پرخاشگری نمیکند،

 …اما غیر مؤمن، یعنی کسی که به خدا باور نداشته باشد، این طور نیست، وقتی در آرامش باشد، و کاری به کارش نداشته باشند، آرام، متین

منصف است،

… اما همین که عصبانی بشود، و به هم بریزد، پرخاشگری میکند، و دست به کارهایی میزند که اطرافیانش انتظار ندارند،

… مثل بطری های آبغوره که وقتی در قفسه اند، صاف شفاف اند،

… اما همین که تکان میخورند، ذره های ته نشین شده آن بالا می آید و تیره تار میشوند.

 …پیامبر خدا صلی الله علیه وآله و سلم می فرمود:

 بهترین مردمان کسانی اند، که دیر به خشم می آیند و آسان خشنود میشوند.

سحر بیست و هفتم….

 و ایــــن؛

آخرین لیله القدری است که خدا آنرا برای جاماندگانی چو من، ذخیره کرده است.

رمضان گذشت…

و من حتی یک نگاه ویژه، مهمان صاحب الامر زمین، نشده ام.

دویدن های صبح و شبم ، نیز، آنقدر آلوده است، که راه آسمان را برایم، باز نمی کند!

اما دلخوشم، به این سحـــر!

شاید، امشب برایم راهی باز شد.

شاید من هم، با اهل آسمان محرم شدم.

شاید گوشه ای، مرا نیــز، پذیرفتند.

امشب شاید به سوی خانه عزیز مصر که نه، به سوى خانه عزیز اهل زمین، کوچه ای را پیدا کنم.

آی اهل آسمان؛ امشب کاش، نگاهم کنید.

کاش، قبولم کنید،

کاش نام مرا هم، در گوشه ای از سفره آخرین منجی زمین، بنویسید.

به جان عزيزش قسم،

فقط گدای یک نگاه ویژه اویم…همـــین

گذشت….

همه رمضان گذشت….

و مــن، دور آخرین سفره های سحرم، همچنان، به دنبالش، می گردم.

اما گاه فراموش میکنم،

او همیــن جاست …..

و این منم، که سفره دار زمین را، گم کرده ام.

خدا کند، پیدا شوم،

خدا کندکه…. پيدايم کند!

پيدايم کن؛ پادشاه تنهای زمین

من، در مهمانی رمضان هم پيدايت نکرده ام………..